ลองมานั่งนึกดูถึงความรักของฉันที่ผ่านมาเมื่อ 5 - 6 ปีที่แล้ว ลองคิดพิจารณาดูว่าสิ่งนั้นเรียกว่าความรักหรือเปล่าก็พบความจริงที่ว่ามันไม่ใช่ความรัก ความรักคือการทำให้คนที่เรารักมีความสุข สบายใจ มั่นใจ เรียกว่าทำสิ่งดี ๆ ให้แก่คนที่เรารัก แต่สำหรับฉันขณะนั้นมันควรจะเรียกว่าความหลงมากกว่า เพราะเค้าคนนั้นไม่เคยให้ความสบายใจ ความสุข เค้าไม่เคยทำให้ชีวิตฉันมีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นมาเลย ตรงกันข้าม ฉันถูกดูถูกและเหยียดหยามจากคนรอบข้าง ถูกนินทา ฯลฯ แต่ฉันก็ยังเชื่อมั่นในเค้า คิดเสมอว่าเค้ามีเหตุผลที่สำคัญถึงไม่สามารถยอมรับฉันอย่างเปิดเผยได้ และเข้าข้างตัวเองว่าเค้ารักฉันน่าแต่เค้าไม่แสดงออก รวมทั้งปลอบใจตัวเองด้วยคำว่าฉันทนได้ ฉันอยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่ในใจฉันมันกร่อนหมดแล้วเค้าไม่เคยสนใจฉันเลย ถ้าคนรอบข้างเค้าเดือดร้อนหรือไม่สบายใจ เค้าจะรีบไปถึงคน ๆ นั้นก่อนใคร แต่ถ้าเป็นฉันจะบอกว่าเค้าถึงฉันเป็นคนสุดท้ายก็ไม่ใช่...เค้าไม่เคยมาถึงฉันเลยต่างหาก ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเค้าควรจะมาถึงฉัน ให้ความช่วยเหลือฉันเป็นคนแรกซะด้วยซ้ำ รวมทั้งรอยยิ้มที่เค้ามีให้กับทุก ๆ คนที่ผ่านมา แต่สำหรับฉันบอกได้เลยว่าไม่มี ที่สำคัญที่สุดคือคำพูดที่เค้าคัดสรรมาแล้วว่าดีที่สุดสำหรับเค้า แต่มันเป็นคำพูดที่เชือดเฉือนและเลวร้ายที่สุดในชีวิตที่ฉันไม่คิดว่าเค้าจะพูดออกมาได้...จากวันนั้นถึงวันนี้ 3 ปีแล้วที่ฉันหันหลังจากเค้ามา ชีวิตฉันมีความสุขมากขึ้นอย่างมากมาย ทำอะไรได้อย่างที่ใจอยากทำ และไม่เดือดร้อนใคร ไม่ต้องคอยดูว่าเค้าจะเป็นอย่างไร รู้สึกอย่างไร มีความสุขไหมเหมือนเมื่อก่อน ความเจ็บปวดในครั้งนั้นทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณเค้าคนนั้นมาก ขอบคุณความรักที่ผ่านพ้นไปที่ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ และขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ว่า...เจ็บแล้วจำคือ คน เจ็บแล้ว ทน คือควาย ฉันอยากจะบอกเค้าคนนั้นว่าฉันไม่ใช่ควายอีกต่อไปแล้วล่ะ
